Aan de slag.
Door: Kamila
Blijf op de hoogte en volg Kamila Analous
14 September 2014 | Kenia, Nairobi
Maandag 8 september zijn we begonnen met onze stage. We hebben er nu dus een week opzitten en al heel veel meegemaakt. We werden maandag ochtend verwacht om 10.00 uur bij Grace. Zij zou ons een rondleiding geven door het ziekenhuis. Deze eerste dag zijn we samen met Diana naar het ziekenhuis gegaan omdat we de weg nog niet wisten. Toen we bij Grace aankwamen kregen we naam kaartjes en konden meteen onze witte jassen aantrekken. We hebben een korte rondleiding gehad door het gebouw en zijn ingedeeld op verschillende afdelingen. Stephanie staat de eerste twee weken op de I.C.U ( intensive care unit), Hannah staat op Maternity ( kraamafdeling) en ik op de private afdeling. Elke twee weken wisselen we van afdeling zodat we zo veel mogelijk te zien krijgen van het ziekenhuis.
Rond half 11 stonden we alle drie op onze afdelingen. Ik werd mee genomen door Dennis een verpleegkundige op mijn afdeling. Het eerste wat mij opviel is dat er veel meer mannelijke verpleegkundige zijn dan vrouwelijke. Het blijkt dat mannen sneller worden aangenomen omdat die 'harder'zouden werken. Hier in Coptic hospital is dit ook zeker waar. De vrouwelijke verpleegkundige hangen maar een beetje rond in het kantoortje en kletsen maar wat. Maar goed na een beetje kennis maken met iedereen was het alweer thee tijd. Rond 11.30 zaten we aan de thee en deze pauze duurde zo 45 min. Inmiddels was het 12.15 en had ik nog geen patiënt gezien. Terwijl we aan de thee zaten kwam er een man binnen en vroeg of ik mee wilde naar theatre. Geen idee wat dit was Dennis zei dat dit erg leuk was dus dat ik mee moest gaan. Voor ik het wist stond ik in de lift naar de tweede verdieping en moest ik mij omkleden. Blijkbaar is theatre de OK! ik was nog geen halve dag in het ziekenhuis en hup ik ging de OK op. Ik vond het heel spannend en had geen idee wat ik zou gaan zien. Ik heb vanaf 12.30 tot 14.00 in het kantoortje van de chirurgen gezeten en met hen gekletst. Er was een chirurg vanuit America overgekomen die specialist was in dit soort "cases'. Samen met de Afrikaanse chirurg zouden zij de operatie uitvoeren. Ook was er nog een Amerikaans meisje die ook mee zou kijken zij had haar opleiding geneeskunde net afgerond en was zich aan het oriënteren.
Ik liep samen met de twee chirurgen en het meisje de operatiekamer binnen en zag een jongetje van nog geen 2 jaar liggen op de operatie tafel. Alles was bedenkt behalve zijn jongeheer. Blijkbaar werd hij dus aan zijn piemel geopereerd. Dit had ik niet verwacht haha. Ik ga hier verder niet te diep op in alleen dat het erg interessant was om te zien. De OK's zijn gewoon open en iedereen liep in en uit. Ik assisteerde zelfs de chirurgen en gaf verschillende mesjes aan die ze nodig hadden van een kasje. Tijdens de operatie viel de stroom uit en het was pikkedonker op OK we moesten maar even met onze telefoons schijnen tot dat het licht weer aan ging, heeeel vreemd dat dit kan. Het was erg leuk om dit allemaal te zien alleen weet ik nu wel dat ik nooit in een land zoals Kenia geopereerd moet worden of überhaupt ziek.
De tweede dag van stage werden we verwacht om 08.00 uur. We wilde wel goed voor de dag komen dus verlieten op tijd het appartement. Terwijl we in de matatu zaten kon ik het al aanvoelen. Het busje was aan het eind van zijn latijn. Het geluid wat het busje produceerde was gewoon weg echt niet normaal. De eerste heuvel kwamen we nauwelijks op en bij het drukste punt van de route begaf het busje het. Uitstappen dus.... Op dit punt word er niet netjes een rij gemaakt voor de bus. Hier is het wie het eerst komt..... Dus omdat we met zijn drieën waren was het lastig plekken te bemachtigen. Omdat dit een erg druk punt is zaten alle busjes vol of hadden maar 1 plek over. We besloten om maar te gaan lopen. Na ongeveer 20 min lopen konden we eindegijk een matatu vinden die ons de berg op zou brengen. Nadat we de matatu uitstapte moesten we nog eens 20 min lopen. We waren rond 08.15 bij het zieken huis en haastte ons naar binnen. Gelukkig had niemand door dat we te laat waren en begonnen we onze tweede dag.
Ik heb veel dingen gezien in het ziekenhuis die echt niet zouden kunnen in Nederland. Bijvoorbeeld naalden worden meerdere keren gebruikt bij dezelfde patiënt, medicatie word 2 uur later gegeven, vies beddengoed laten liggen, patiënten vastbinden ect. het was dus erg schakelen voor mij. In het ziekenhuis zijn gewoon heel weinig materialen aanwezig. De apotheek voorziet alle medicatie en infusen er is geen kast op de afdeling waarin alles ligt. Hierdoor komt er gewoon heel veel vertraging in de zorg en dat vind ik erg hinderlijk. Er was een patiënt met nierfalen die insulten kreeg dus lag met schokken in haar bed en pupillen zo groot heb ik ze nog nooit gezien. En er word gewoon vrij weinig gedaan. Arts werd gebeld die kwam na 15 min aankakken meet even bloeddruk enzo en verder gebeurd er niet veel. De volgende dag lag de patiënt er nog precies hetzelfde bij.
Er werd mij verteld dat de familie eerst moet betalen voor dat een patiënt naar de IC kan. Dus het draait allemaal om geld als je geen geld hebt word je ook niet geholpen helaas pindakaas. Dit vind ik echt heel erg elk medicijn en infuus word genoteerd en ze moeten maar betalen. Het is zo dat mensen hier heel lang wachten tot ze naar het ziekenhuis gaan en als ze dan eenmaal aankomen het te laat is. In mijn eerste week in het ziekenhuis zijn er bij mij op de afdeling 2 patiënten overleden, 4 geïnfecteerd met HIV ( waarvan 1 een jongetje van 7) en meerdere besmet met tbc. Voordat ik een patiënt aanraak heb ikl me handschoenen aan en een mondkapje op. No way dat ik hier een ziekte wil oplopen.
We zijn op vrijdag langsgegaan bij het weeshuis waar we gaan werken. Het ziet er erg leuk uit en ik ben erg benieuwd hoe het er daar aan toe gaat. Onderweg terug naar huis op de snelweg wilde de matatu jongen de schijfdeur even dicht doen maar dit ging niet helemaal volgens plan. De hele deur vloog uit het busje en lag 20 m terug de snel weg op. Het was echt hilarisch en iedereen in het busje moest lachen. De chauffeur zelf was erg boos op de jongen die de deur regelde. De jongen rende snel terug om de deur op te halen. Vervolgens hiep een man hem om de deur op het dak van het busje te tillen en zo reden wij verder. Dit zegt wel iets over de busjes waarin wij dagelijks moeten reizen......
Verder voelen we de sociale controle erg goed hier. De matatu driver zei See you on monday girls! en de groeten boer en kioskman groet ons ook iedere dag dit heb je niet zo gauw in nl.
Op zaterdag hebben we veel aan school gewerkt en een filmmiddag gehouden. Je kan hier op elke hoek van de straat een film kopen voor 50 shilling ( 20 euro cent) hij word a la minute op een dvd voor je gezet, echt ideaal.
Voor zover mijn reisverslag.
Xxx kamila
Rond half 11 stonden we alle drie op onze afdelingen. Ik werd mee genomen door Dennis een verpleegkundige op mijn afdeling. Het eerste wat mij opviel is dat er veel meer mannelijke verpleegkundige zijn dan vrouwelijke. Het blijkt dat mannen sneller worden aangenomen omdat die 'harder'zouden werken. Hier in Coptic hospital is dit ook zeker waar. De vrouwelijke verpleegkundige hangen maar een beetje rond in het kantoortje en kletsen maar wat. Maar goed na een beetje kennis maken met iedereen was het alweer thee tijd. Rond 11.30 zaten we aan de thee en deze pauze duurde zo 45 min. Inmiddels was het 12.15 en had ik nog geen patiënt gezien. Terwijl we aan de thee zaten kwam er een man binnen en vroeg of ik mee wilde naar theatre. Geen idee wat dit was Dennis zei dat dit erg leuk was dus dat ik mee moest gaan. Voor ik het wist stond ik in de lift naar de tweede verdieping en moest ik mij omkleden. Blijkbaar is theatre de OK! ik was nog geen halve dag in het ziekenhuis en hup ik ging de OK op. Ik vond het heel spannend en had geen idee wat ik zou gaan zien. Ik heb vanaf 12.30 tot 14.00 in het kantoortje van de chirurgen gezeten en met hen gekletst. Er was een chirurg vanuit America overgekomen die specialist was in dit soort "cases'. Samen met de Afrikaanse chirurg zouden zij de operatie uitvoeren. Ook was er nog een Amerikaans meisje die ook mee zou kijken zij had haar opleiding geneeskunde net afgerond en was zich aan het oriënteren.
Ik liep samen met de twee chirurgen en het meisje de operatiekamer binnen en zag een jongetje van nog geen 2 jaar liggen op de operatie tafel. Alles was bedenkt behalve zijn jongeheer. Blijkbaar werd hij dus aan zijn piemel geopereerd. Dit had ik niet verwacht haha. Ik ga hier verder niet te diep op in alleen dat het erg interessant was om te zien. De OK's zijn gewoon open en iedereen liep in en uit. Ik assisteerde zelfs de chirurgen en gaf verschillende mesjes aan die ze nodig hadden van een kasje. Tijdens de operatie viel de stroom uit en het was pikkedonker op OK we moesten maar even met onze telefoons schijnen tot dat het licht weer aan ging, heeeel vreemd dat dit kan. Het was erg leuk om dit allemaal te zien alleen weet ik nu wel dat ik nooit in een land zoals Kenia geopereerd moet worden of überhaupt ziek.
De tweede dag van stage werden we verwacht om 08.00 uur. We wilde wel goed voor de dag komen dus verlieten op tijd het appartement. Terwijl we in de matatu zaten kon ik het al aanvoelen. Het busje was aan het eind van zijn latijn. Het geluid wat het busje produceerde was gewoon weg echt niet normaal. De eerste heuvel kwamen we nauwelijks op en bij het drukste punt van de route begaf het busje het. Uitstappen dus.... Op dit punt word er niet netjes een rij gemaakt voor de bus. Hier is het wie het eerst komt..... Dus omdat we met zijn drieën waren was het lastig plekken te bemachtigen. Omdat dit een erg druk punt is zaten alle busjes vol of hadden maar 1 plek over. We besloten om maar te gaan lopen. Na ongeveer 20 min lopen konden we eindegijk een matatu vinden die ons de berg op zou brengen. Nadat we de matatu uitstapte moesten we nog eens 20 min lopen. We waren rond 08.15 bij het zieken huis en haastte ons naar binnen. Gelukkig had niemand door dat we te laat waren en begonnen we onze tweede dag.
Ik heb veel dingen gezien in het ziekenhuis die echt niet zouden kunnen in Nederland. Bijvoorbeeld naalden worden meerdere keren gebruikt bij dezelfde patiënt, medicatie word 2 uur later gegeven, vies beddengoed laten liggen, patiënten vastbinden ect. het was dus erg schakelen voor mij. In het ziekenhuis zijn gewoon heel weinig materialen aanwezig. De apotheek voorziet alle medicatie en infusen er is geen kast op de afdeling waarin alles ligt. Hierdoor komt er gewoon heel veel vertraging in de zorg en dat vind ik erg hinderlijk. Er was een patiënt met nierfalen die insulten kreeg dus lag met schokken in haar bed en pupillen zo groot heb ik ze nog nooit gezien. En er word gewoon vrij weinig gedaan. Arts werd gebeld die kwam na 15 min aankakken meet even bloeddruk enzo en verder gebeurd er niet veel. De volgende dag lag de patiënt er nog precies hetzelfde bij.
Er werd mij verteld dat de familie eerst moet betalen voor dat een patiënt naar de IC kan. Dus het draait allemaal om geld als je geen geld hebt word je ook niet geholpen helaas pindakaas. Dit vind ik echt heel erg elk medicijn en infuus word genoteerd en ze moeten maar betalen. Het is zo dat mensen hier heel lang wachten tot ze naar het ziekenhuis gaan en als ze dan eenmaal aankomen het te laat is. In mijn eerste week in het ziekenhuis zijn er bij mij op de afdeling 2 patiënten overleden, 4 geïnfecteerd met HIV ( waarvan 1 een jongetje van 7) en meerdere besmet met tbc. Voordat ik een patiënt aanraak heb ikl me handschoenen aan en een mondkapje op. No way dat ik hier een ziekte wil oplopen.
We zijn op vrijdag langsgegaan bij het weeshuis waar we gaan werken. Het ziet er erg leuk uit en ik ben erg benieuwd hoe het er daar aan toe gaat. Onderweg terug naar huis op de snelweg wilde de matatu jongen de schijfdeur even dicht doen maar dit ging niet helemaal volgens plan. De hele deur vloog uit het busje en lag 20 m terug de snel weg op. Het was echt hilarisch en iedereen in het busje moest lachen. De chauffeur zelf was erg boos op de jongen die de deur regelde. De jongen rende snel terug om de deur op te halen. Vervolgens hiep een man hem om de deur op het dak van het busje te tillen en zo reden wij verder. Dit zegt wel iets over de busjes waarin wij dagelijks moeten reizen......
Verder voelen we de sociale controle erg goed hier. De matatu driver zei See you on monday girls! en de groeten boer en kioskman groet ons ook iedere dag dit heb je niet zo gauw in nl.
Op zaterdag hebben we veel aan school gewerkt en een filmmiddag gehouden. Je kan hier op elke hoek van de straat een film kopen voor 50 shilling ( 20 euro cent) hij word a la minute op een dvd voor je gezet, echt ideaal.
Voor zover mijn reisverslag.
Xxx kamila
-
14 September 2014 - 17:38
Marja:
Lieve Miel,
Hoe anders is het werk hier in Kenia dus! Zeker in een private ziekenhuis, eerst betalen dan geholpen. Hoeveel meer zekerheid hebben wij hier, ik kan me voorstellen dat je niet ziek wil worden daar!
Ik ben wel benieuwd hoe je contacten verder zijn met de verpleegkundigen en artsen. misschien ook wel eens leuk om een public hospital te gaan bezoeken.
Dat met het busje is hilarisch..
en wat verkoopt de groetenboer? ( grapje)
Dikke kus en op naar het volgende verhaal. -
14 September 2014 - 18:17
Jeske Tjepkema:
Veel herkenbare dingen, echt wel even een cultuurshock he!
Veel plezier en succes komende week :)
xx -
14 September 2014 - 19:42
Helmin:
Hoi kamila,
Super om te lezen. Van Hannah en Stephanie heb ik begrepen dat jullie goed bij elkaar terecht kunnen met al jullie ervaringen en dat is echt fijn. Succes komende week weer!
Groetjes, Helmin. -
14 September 2014 - 19:59
Liesbeth:
Het is wel heel anders dan in Nederland he Kamila!
Ik begreep van Stephanie al dat men in het ziekenhuis wel redelijk dezelfde spullenboel heeft zoals in hier, maar dat met name het gebruik wezenlijk anders is.
Groetjes, Liesbeth -
14 September 2014 - 21:44
Paul:
Hoi Kamila,
Wat lekker voor zijn raap je verhaal. Het komt lekker ongeduldig en verbaasd over. Hopelijk ben je over 9 weken nog verbaasd. Heb je overigens bij het bijschijnen nog een foto kunnen nemen? Het is wel goed dat jullie met z'n drieën zijn. Het lijkt me niet goed als je alleen in de steek gelaten wordt door een kaduke matutu. Hoe zit het eigenlijk, worden bepaalde operaties alleen op de private afdeling gedaan. Jij werkt immers als enige van jullie drie op de private afdeling. Ook heel opvallend dat je je daar "thuis" verbaasd over de luiheid van de mannen en je dat in het ziekenhuis niet tegenkomt.
Goed dat je ook zoveel komische situaties tegenkomt. Ik zie uit naar je volgende verslag.
Groetjes Paul -
17 September 2014 - 18:23
Toos Verdegem:
Dag Kamilla,
Harry ( uit Lent ) heeft jouw reisverslag aan me doorgestuurd.
Ik heb het met veel belangstelling gelezen. Je schrijft heel beeldend. Ik zag alles voor me.
Daar komt bij , dat ik "Afrika " een beetje ken door mijn verblijf - om de twee jaar - bij families in Gambia .
Wat je vertelt over het busje , daar kan ik me alles bij voorstellen.
Wat daar op de weg zit is bij ons rijp voor de schroothoop.
En ja, geen geld, geen gezondheidszorg.
Je zult in je stage periode veel tegen komen .
Ik wens je een mooie tijd toe met behoud van humor.
Komen er nog meer verhalen ?
Groetjes
Toos
- moeder van Harry - -
17 September 2014 - 20:20
Kamila:
He Toos!
Ten eerste harstikke leuk dat u mijn blog leest!
En natuurlijk komen er nog meer verhalen. Ik hoop dat
Harry die naar u door stuurt :).
Groetjes uit Kenia !!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
