Sloppewijken, bevalingen en dodemans ritjes

Hello!

Mijn eerste week op maternity was erg interessant. Ik wilde heel graag een bevalling zien en dit is dan ook gebeurd op de tweede dag. Het meisje was 23 jaar en zwanger van haar tweede kind. Haar man zat op de gang te wachten tot dat alles voorbij was. Mannen zijn niet toe gestaan tijdens de bevalling omdat ze bang zijn dan mannen op dingen gaan letten en zeggen dat ze het niet goed doen of niet steriel. Dit begrijp ik nu wel de vrouw is natuurlijk alleen bezig om het kind er zo snel mogelijk uit te werken dus die heeft niks door. Het gaat er niet prettig aan toe tijdens zo een bevalling. De vrouwen doen het hier het liefst zonder enige vorm van verdoving. Omdat dit mij eerste bevalling ooit was stond ik er eigenlijk maar een beetje bij en keek ernaar. Ik was best in schok hoe alles zo ver uit elkaar kan rekken of niet want de patiënt was een stukje uitgescheurd. Toen eenmaal het hoofdje eruit kwam ging het snel. Met het kind kwam een plas water en bloed mee wat allemaal op de rond viel waardoor het net een bloedbad leek. De vrouw was opgelucht dat het kindje eruit was. Het babytje was gezond en wel en zag er heel schattig uit. Ik heb namelijk nog nooit een pasgeboren baby gezien en vond dit erg indrukwekkend. De moeder moest even dichtgenaaid worden omdat ze was uitgescheurd dit word gewoon door verloskundige gedaan. Er komt bij de hele bevalling geen arts bij kijken. Ook is het zo dat je niet een speciale opleiding hoeft te volgen voor verloskunde. Je doet gewoon je verpleegkunde opleiding en daarna kan je aan de slag als verloskundige. Erg bijzonder allemaal, wonder boven wonder is het sterfte aantal van de baby's en moeders heel laag. De vagina van de vrouw ziet er echt helemaal verwoest uit na een bevalling. De ene kant was helemaal opgezwollen van de verdoving en het zag er gewoon totaal niet prettig uit en kwam bloed uit druipen door het uit gescheurde gedeelte.Na het hechten moest de moeder op staan en gewoon zelf naar haar kamer lopen met een maandverband tussen haar benen, patiënten worden hier in het ziekenhuis absoluut niet betutteld daar kan Nederland op sommige vlakken nog wat van leren. Door het zien van een bevalling ben ik zelf een beetje gaan twijfelen over later kinderen nemen. Ik heb er even met mijn moeder over gesproken en die zei dat het het allemaal waard is. Nou de toekomst zal het leren. 

Genoeg over bevallingen vrijdag waren we vrij en hadden we onze huiswerk dag. Helaas is het zo dat we al sinds vorige week woensdag geen wifi meer hebben. De buren hebben het afgesloten en wij " leende" hun wifi. Dus ik kon niet verder met me ebp plan waarbij ik allerlei wetenschappelijke literatuur moet opzoeken maar dit kan nu helaas niet. In de middag zijn we even naar het Java House ( een westerse café ) geweest omdat we een Skype afspraak hadden met onze docent in Nederland. We hebben wel een uur geskypt omdat ze zo veel te vertellen hadden. Hij was erg onder de indruk en trots op ons. Dit was erg fijn om te horen. 

Op zaterdag zijn we naar de stad gegaan. Eindelijk had ik bericht gekregen van de post office dat er een pakketje was voor mij in het centrum. Dit pakket is volgens mij al ongeveer 6 weken geleden opgestuurd, Diana had verteld dat post hier ongelofelijk traag gaat dus dat het wel normaal is dat dit zo lang duurd. Diana had ons uitgelegd waar we moesten zijn. Na 10 X heen en weer gestuurd te zijn bleken we aan de andere kant van de stad te moeten zijn om dit pakket op te halen. Nou lekker is dat weer helemaal terug gelopen om hier te horen te krijgen dat precies dat loket die wij nodig hebben vandaag gesloten is. Helaas pinda kaas. Gefrustreerd liepen we het postkantoor uit en zijn we ons maar op de souvenirs gaan storten. We zijn naar de masai market gegaan wat echt een toeristen ding is hier. Dit is ook terug te zien in de prijzen, ze beginnen super hoog maar met wat flink afdingen hebben we wat leuke souvenirs kunnen scoren. 

Op zondag zijn we vroeg naar het weeshuis vertrokken. We hadden het plan om samen met ze te gaan tekenen en knutselen. De jongentjes van het weeshuis waren erg enthousiast want ze wisten dat er iets zou gaan gebeuren. We hadden de spullen over 4 verschillende tafels verdeeld en alle jongentjes kwamen binnen gestormd nadat ik ga gezegd dat ze plaats mochten nemen. Ze keken hun ogen uit bij het zien van alle nieuwe stiften en kleuren. We hadden de opdracht geven om hum droomhuis te tekenen en bol enthousiasme gingen ze aan de slag. De een tekende een huis en de ander een dinosaurus, heel grappig. Ik verbaasde me nog dat die jongentjes zo goed konden tekenen en het zijn erg mooie tekeningen geworden. 

Hierna gingen we naar de kibera dit is de grootste sloppenwijk van Nairobi en geschat wonen hier zo een 1 miljoen mensen. Moet je na gaan hoe groot dit is. Als je niet uit de kibera komt dan zal je ook nooit de weg kunnen vinden. Het is een groot doolhof. We zijn uitgestapt bij de rand van de sloppenwijk en hier moesten we een bodaboda ( motor taxi) nemen. Stephanie gaf haar telefoon met heel wat aarzelen aan de chauffeur omdat Diana aan de andere kant van de lijn het "adres" gaf. Ik en hannah stapte op de ene motor en Stephanie op de ander. Helaas hadden ze geen helmen dus moesten we ons leven er maar op wagen. De weggetjes zijn erg hobbelig en gelukkig kon de bodaboda man niet snel rijden. Alsnog vond ik het erg eng er lopen ontzettend veel mensen op de weggetjes en het is een grote chaos. Langs alle krotten en kleine winkeltjes reden we ongeveer 15 minuten toen we bij onze bestemming aankwamen. We wisten geen idee waar we heen moesten en werden gelukkig na 5 minuten opgehaald door de nicht van de vriendin van Diana. We gingen een hekje door en kwamen opeens bij een stuk rustigere gedeelte. Hier gingen we een huis in.

Diana'svriendin woont in het huis van haar oma die al overleden is en het is nog groot ook. Ongeveer 2 kamers, woonkamer, keuken en badkamer. Het zag er erg luxe uit en ze had zelfs een flatscreen tv. Toch bijzonder dat dit kan ik de sloppenwijken. Dit was erg een luxe huis vergeleken al die andere krotten die met hout en stalen platen aan elkaar zijn getimmerd. Na ongeveer een uurtje hier gezeten te hebben zijn we weggegaan en terug gelopen met zn allen uit de sloppenwijken. We moesten erg oppassen want iedereen wil wat van je en ook konden we (bijna) geen foto maken omdat dit te gevaarlijk zou zijn. Ik vond het een erg leuke ervaring maar ik hoef niet zo nodig terug haha. 

Mijn tweede week op de kraamafdeling heb ik nog een bevalling gezien en met heel wat babytjes geknuffeld. Ik heb het erg leuk gehad met mijn collega's maar de rotatie is nu voorbij. Volgende week gaan we 4 dagen de operatie kamers op en ik ben erg benieuwd wat we hier te zien krijgen. Morgen gaan we naar het olifanten weeshuis in Nairobi en uiteten. In de avond ga ik het Keniaanse nachtleven in met de andere drie meiden die ook in Nairobi verblijven om te bekijken hoe dit is. 

Vandaag over 3 weken stap ik op het vliegtuig richting Amsterdam. Kan niet wachten om me vrienden en familie weer te zien maar ik ga nog genieten van de tijd die ik hier heb. Nog 1.5 week stage en ik ga naar Mombasa hier zullen wij een week verblijven bij vrienden van Diana. 

Tot zo ver mijn verslag.

Kus kamila